op 27 februari vier ik een speciale verjaardag.
de dag dat mijn 'zwarte hond' volwassen werd en mij overmeesterde.

beste voorstelling ooit van iemand met een zwarte hond (filmpje)

mijn zwarte hond was er al een tijdje, maar hij liep achter me en dus zag ik hem niet aankomen. al maanden liep ik ambetant, moe en besluiteloos, er werd veel gekibbeld thuis, ik kon niets meer beslissen, ik kon de kinderen niet meer de baas, ik begon te huilen om het minste. op kantoor staarde ik naar mijn toetsenbord en was ik blij dat ik niet thuis was, hoewel ik ook niet functioneerde op het werk... ik wilde ermee ophouden...

een collega had iets in de gaten, na een vergadering komt ze naast me staan en zegt ze heel normaal: 'ik zie precies dat het niet gaat...' en diezelfde seconde voelde de hond zich sterk genoeg om uit mijn schaduw te komen en op mijn schouders te gaan staan. ik gaf toe, ik was kapot!

het duurde nog 4 maanden tot ik terug op kantoor verscheen. 4 maanden van slapen, praten, slapen, huilen, afzien, slapen en stillekes terug mens worden, medicijnen toelaten en beter worden. daarna duurde het nog 6 maanden om opnieuw wat werkritme op te doen en mijn leven een nieuwe wending te geven.
het werd halftijds werken, halftijds verwerken...

we zijn nu twee jaar verder!
twee jaar van stillekes beter worden, terug zin krijgen in het leven, genieten van domme hobbies en kleine dingen, kleur in het leven steken, quality-time met het ventje en de kinderen,...
twee jaar waarin ik goede vriendjes ben geworden met mijn medicijnen, ze steunen me enorm. ik probeerde al een keer zonder, na de nodige afbouwperiode en zo, maar dat liep al heel snel fout. ik denk nog niet aan opnieuw afbouwen.
twee jaar ook waarin ik ettelijke uren sleet op de bank bij mijn psychologe. ik ben er zo goed in geworden, dat ik al vertrek naar onze afspraak met antwoorden op vragen die nog moeten gesteld worden. ik doe dus zeker aan zelf-reflectie.

twee jaar ook van ups en downs mentaal, fysiek en alles daartussen.
nu lig ik vooral in gevecht met mijn gewicht. ik wil niet dun zijn, maar ik wil ook niet verdikken, het is een slappe koord. ik heb vrede met mijn lichaamsbouw, ik heb vrede met mijn kledingmaat, maar toch bekruipt me steeds weer die drang naar bevestiging.
misschien een leuk onderwerp voor een volgende sessie bij de psych.

gelukkige verjaardag 'zwarte hond', blij dat ik je leerde kennen en blij dat we gelijkwaardige vrienden zijn nu!